МОҢЛЫ КӨЙ

Җәйге төндә нурлы ай яктысы, 
Энә саплап чигу чигәрлек. 
Кемдер берәу гармунында уйный, 
Көе моңлы – узәк өзәрлек.

Сагышларын моңлы көйгә сала, 
Айлы төндә йөри адашып. 
Әйтимме әллә барып яннарына: 
«Мин дә шул халәттә – адашың».

Гармунчының гармун телләрендә 
Уз язмышы, узенең чарасы. 
Минем язмышым да төзәлмәслек, 
Мәңге сунмәс йөрәк ярасы.

Җәйнеңхозур айлы бу төнендә, 
Кем икән соң йөри моң сибеп? 
Кайтыр юллар тапмый яшьлегенә, 
Хыялында йөри тилереп.

Әй уйнады гармун сыздырыплар, 
Моңлы көйләр, җырлар таратты. 
Йокыларны ачып, моңландырып, 
Сагышлара салып юатты.

АК МУЕНСА

Ап-ак җепләргә тезәләр 
Ак сейләннән муенса. 
Ходай безне кавыштырыр, 
Язмышлар бергә булса.

Сәйлән муенса муенда, 
Син гел минем уемда. 
Ак муенса буләк иттең, 
Миңа сабантуенда.

Ап-ак муенса буләгең, 
Уртак микән теләгең. 
Энҗе муенса бәхеткә 
Булсын диеп теләдем.

Алтын-сәйлән муенса ла, 
Миңа бик тә килешә. 
Ут-суларны кичәр идем 
Узең булсаң янәшә.