АҠ ТОМАН

Аҡ томанлы әсе елең тәмен
Һаҡлап тотам күңел түрендә.
Йән теләгәс, тағы хыялландым,
«Менәм!» — тиеп, һинең үреңә.

Таҡыр түгел юлдар, етмәһә, ел,
Биткә сәпәй, этә артымдан.
Тиҫкәрелек менән ныҡышамын -
Барыбер, тип, һиңә артылам.

Аҡ томанлы шаршау артынан
Күреп ҡалғас һинең һыныңды.
Ысыҡланды ҡоро керпектәрем,
Күкрәгемдә тыным ҡурылды.

Хәтирәләр ҙә һеңгән аңыма...
Илаһи ла булған ошо мәл.
Әкиәти донъя бит был ерҙәр —
Һин торған яҡ, хозур Ирәмәл.

Саҡрымдарҙан талған аяҡтарҙан
Ел һыпырып алды арыуҙы.
Һәр аҙымдан көсөм өҫтәлгәндәй,
Белә бирҙем алға барыуҙы.

Ҡойоп торған ямғырың да шифа,
Йылғаларҙай ташты юлдарҙан.
Сырхармын тип, күңел шомланғайны,
Һыуҙы кисеп барғас балтырҙан.

Танышайыҡ, тауым, мин үҙем
Таш ҡалала тыуған ҡыҙ бала.
Серем сисәм, тәү күргәс тә һине
Минең тормош яңы төҫ ала.

Ҡомһоҙланып, күкрәк тултырып
Һулайым мин таҙа һауаңды.
Ул йәшәрткәндәй йәнем-тәнде,
Сафлағандай аҡыл-аңымды.

Көтмәгәндә күктәр күкрәттереп,
Боҙ-борсаҡтар һанһыҙ ҡойолдо.
Аҫылташлы тажды йәшен-ҡылыс
Өҙә-сапҡан төҫлө тойолдо.

Йәйҙең еләҫ мәлендә лә һиндә
Ҡыш һалҡыны итә идара.
Тау эйәһенең халәтенә
Минең күңел түгел битараф.

Насар уйҙан, күңел йөгөнән һин
Әмәлләнең мине, Ирәмәл.
Шуға йәнем һиңә талпынған да,
Табылған да барыр бер әмәл.

Төшөндөрҙөң тормош мәктәбенең
Бик фәһемле булған дәресен:
Һин көҙгөләй, сағылдыраһың, бары
Әҙәм ихласлығын, йә эскерен.

Тартыу һәләтең дә көслө, шикһеҙ,
Тәү барыуҙан үҙем аңланым.
Ирәмәлкәй — имгә эйә урын,
Ҡөҙрәт алған ере Алланың.

Мин оноттом шиғриәткә юлды,
Юғалттым мин кескәй һуҡмаҡты.
Әйтерһең дә, мине полиция
Китеп барған ерҙән туҡтатты.

Һораманы минең кем икәнде, 
Ниндәй маҡсат барған юлымда.
Тик ҡабатлай: «Шиғриәт бикле.
Һеҙҙең өсөн урын юҡ унда».

Аңламайым. Мин бит шыма килдем.
Тыныс ҡына, яйлап, уйланып.
Бер тапалған юлға кермәнем дә,
Ҡәләмемде ташлап ҡуйманым.

Ниндәй хатам миңә шундай ауыр, 
Ҡаты ғына хөкөм тыуҙырҙы?
Күңелемде шиғриәткә илткән
Илһам шишмәләрен быуҙырҙы?